Ο Καρυπίδης και η αναπόφευκτη σύγκριση με τον Λάσκαρη

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Με το μπάσκετ να έχει βρει το δρόμο του και να υπόσχεται ακόμη καλύτερες μέρες, η έγνοια του αρειανού είναι, θέλοντας και μη, στο πολύπαθο ποδοσφαιρικό τμήμα. Ανησυχεί, έχει αγωνία, αισθάνεται ένα κόμπο στο λαιμό αλλά από την άλλη ελπίζει και αισιοδοξεί ότι θα βρει κι αυτό την Ιθάκη του. Η εύκολη άνοδος στη Football League είναι το πρώτο βήμα. Χρειάζεται να ακολουθήσουν αρκετά όμως ώστε ο οπαδός του Άρη να αισθανθεί μια ασφάλεια μετά από αρκετά χρόνια και να ατενίσει το αύριο με θετική σκέψη.

Όλα αυτά τα αναφέρω γιατί έχουμε πλέον μπροστά μας την Γ.Σ της 30ης Μαΐου, της οποίας το διακύβευμα είναι πολύ σημαντικό. Αφορά την επόμενη μέρα του ποδοσφαίρου. Ποιος θα αναλάβει δηλαδή να οδηγήσει την ομάδα στη Σούπερ Λιγκ, να τη βγάλει από την ανυποληψία, να την οργανώσει σε όλα τα επίπεδα και να προσφέρει στον κόσμο το χαμένο κίνητρο να επιστρέψει μαζικά στο… σπίτι του, το Κλεάνθης Βικελίδης. Να γελάσει ξανά το χειλάκι του, να νιώσει ξανά υπερήφανος. Από αυτή την άποψη οι αποφάσεις που θα παρθούν είναι εξόχως σημαντικές.

Από το ύψος του μετοχικού κεφαλαίου που θα καθοριστεί ως τις εγγυήσεις και την προοπτική που θα εξασφαλίσει ο νέος ιδιοκτήτης. Αυτή τη στιγμή ο Θόδωρος Καρυπίδης, με προίκα τον φετινό αγωνιστικό περίπατο, τη δημιουργία μιας καλής ομάδας και την μέχρι στιγμής αξιοπιστία στο οικονομικό, μοιάζει το φαβορί. Αν απεμπλακεί από τη Βέροια (προαπαιτούμενο και εκ του νόμου), εμφανίσει οικονομική ισχύ και παρουσιάσει ένα πρόγραμμα με το οποίο θα ξεκινήσει η ανοικοδόμηση του Άρη, έχει το σαφέστατο προβάδισμα. Άλλωστε έχει ήδη προπονητή που ξέρει τις ανάγκες της ομάδας, οργανώνει τα της ενίσχυσης και της προετοιμασίας και από την επόμενη κιόλας μέρας, θα αρχίσει να υλοποιεί τον σχεδιασμό δίχως χάσιμο χρόνου.

Το έργο του Θόδωρου Καρυπίδη, εφόσον πάρει τελικά το χρίσμα μόνο εύκολο δεν είναι. Όχι μόνο γιατί χρειάζονται μια ντουζίνα αλλαγές σε όλα τα επίπεδα- άρα και χρήμα, σχέδιο και πρόσωπα- αλλά γιατί έχει να αντιμετωπίζει και τον… Νίκο Λάσκαρη! Που κολλάει ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ;

Κολλάει στο γεγονός ότι ο φίλος του Άρη θα τον έχει ως μέτρο σύγκρισης ως προς τον Καρυπίδη. Έχοντας από την 1η του ολοκληρωμένη σεζόν στο τιμόνι της ΚΑΕ, επιτύχει να δημιουργήσει μια ομάδα που έφτασε ένα… παιχνίδι πριν από τους τελικούς, έκανε αξιοπρόσεκτη παρουσία στην Ευρώπη και εγγυήθηκε την οικονομική της αυτάρκεια (πληρώνοντας και τα παλιά χρέη), αυτομάτως λειτουργεί ως το παράδειγμα προς μίμηση, ως ο ιδανικός ιδιοκτήτης. Βέβαια τα μεγέθη, οι ανάγκες και οι συνθήκες είναι διαφορετικές στο ποδόσφαιρο, η κεντρική ιδέα για τον οπαδό του Άρη, όμως παραμένει ίδια. Δυνατός οικονομικά ιδιοκτήτης που παρέχει ασφάλεια, δίνει όραμα, κινούμενος με πλάνο και δίχως τυμπανοκρουσίες.

Το ευχάριστο για τον Θόδωρο Καρυπίδη, είναι ότι έχει ανοίξει εσχάτως ένα δίαυλο επικοινωνίας με τον Λάσκαρη και το περιβάλλον του. Τους συμβουλεύεται, λαμβάνει βοήθεια σε νομικό επίπεδο για το θέμα της αδειοδότησης, ενδεχομένως εφόσον χρειαστεί να λάβει και τεχνογνωσία. Δείχνει δηλαδή να αντιλαμβάνεται τη δυναμική και αποδοχή που έχει ο Λάσκαρης στον κόσμο της ομάδας. Αν, έχοντας τα χρήματα, «δανειστεί» και τη φιλοσοφία διοίκησης που εφαρμόζει, μπολιάζοντάς την με την δική του τρέλα του νεαρού της ηλικίας (μόλις 37 ετών είναι ο Καρυπίδης), δημιουργείται μια ελπιδοφόρα βάση για να χτιστεί ο νέος ποδοσφαιρικός Άρης.